Troubadouren in Tokyo

Konichiwa! Bam, daar zijn we dan. Japan. Het land van de rijzende zon! Van de samurai en de geisha's. Van troostmeisjes, atoombommen, aardbevingen; enfin, u snapt het. Na een lange, maar voorspoedige reis landde ik maandagochtend half 9 Japanse tijd op Tokyo Narita, waar ik herenig werd met Romar, Suus en Remy. De vlucht verliep zoals een vlucht meestal gaat: veel tv en films, een huilende baby aan boord, geen slaap en matig eten. Goed, vliegen zal nooit mijn grootste hobby worden, maar voor Tokyo heb ik het graag over. Man, wat een maffe stad.

Toen we gevieren klaar waren om naar Tokyo af te reizen (Remy, Romar en Suus hebben een nacht in Narita, vlak naast Tokyo overnacht), was de eerste opgave om ons hostel in de stad te vinden. Eitje natuurlijk. Of toch niet? De site van ons hostel gaf een verkeerd adres aan, waardoor we tevergeefs door de wijk Shinjuku banjerden op zoek naar onze slaapplek. Echt wanhopig werden we niet: er viel genoeg te zien. Japanners zijn curieuze mensen - daarover straks meer - maar bovenal heel vriendelijk. We vroegen de weg naar ons hostel aan een Japanse dame en dan gebeurd er ongeveer dit: de dame in kwestie kijkt naar het adres, laat dat op haar inwerken en begint dan alle richtingen in te schieten om je te helpen, met in het kielzog een stuk of 10 andere behulpzame Japanners. Een groot verschil met een land als Indonesie is dat de mensen oprecht vriendelijk lijken. Ze willen echt helpen , ondanks dat ze matig Engels spreken. Iedere Japanner tot dusver was enorm beleefd.

Het zoeken van het hostel was ook nog eens extra lastig omdat we geen woord kunnen lezen, nergens niet! Het alfabet is hier natuurlijk nogal anders, dus alle tekst gaat aan ons voorbij. Best lekker rustig eigenlijk. Na een telefoongesprek met de eigenaar van ons hostel bleek dat we in de verkeerde wijk zaten. Dus pakten we onze spullen en gingen we door naar de goede wijk. Probleem opgelost. Ons hostel ligt in een studentenwijk, niet heel ver van Shinjuku en Shibuya (met de metro een kleine 5 minuten). Voor nu is dat een prima uitvalsbasis. Waar ik gedacht had dat gisteren een dag zou worden om even bij te komen van de reis, bleek dat in de praktijk niet o te zijn. We hebben direct een vruchtbare, mooie dag beleefd ondanks de jetlag.

We zijn vooral in Shinjuku geweest, waar enorm veel te beleven was. Deze wijk is enorm hip. Westelijk Shinjuku is voornamelijk een zakendistrict, oostelijk Shinjuku is the place to be voor de Tokyo' er. We aten ramen met kip in een tentje vlakbij een oud uitgaanscentrum, bestaande uit allemaal op elkaar gepakte barretjes en restaurantjes. Sowieso zijn veel barretjes en eetgelegenheden hier gericht op een enorme klandizie, te weten een maximum aantal stoelen van 6.

Daarna liepen we door Shinjuku en kom je de meest rare dingen tegen. Zo staan er meisjes in een schooljurk-uniform die voor je willen dansen en zingen terwijl ze je taart met je favoriete anime-figuurtje serveren. Dit is bedoeld om licht erotisch te zijn. Daarnaast zijn er overal kleuren en lampjes. En niet zomaar kleuren: alles is fel en vrolijk. De pikachu's, robots en Hello Kitty's vliegen je om de oren. Wij ervaren dit als grappig en bizar: grappig omdat heel Tokyo altijd vrolijk lijkt, bizar omdat iedereen er aan mee lijkt te doen. Van kleine kinderen tot volwassenen: rare outfits, maffe muziekjes en felle kleuren tekenen de Japanner. Zo kwamen we terecht in een arcadehal (awesome) waar Remy en ik een klassiek Japans spel speelden - namelijk dansen op een elektronische dansplaat. Dit deden we vroeger al op Mario muziek (Mario is ook overal, trouwens). Na ons ging een Japanner dansen, strak in pak. Hij ging helemaal los op een animedeuntje voor kinderen. Apart volk.

Tijdens onze wandeling kwamen we ook nog langs de Hello Kitty winkel Hello Kitty popcorn, Hello Kitty kaarten, Hello Kitty alles) en veel dubieuze barretjes. We eindigden de avond met een bezoek aan een hoge toren, waar we met de lift even 39 verdiepingen omhoog gingen voor het uitzicht.

De eerste nacht was prima (los van wat nachtelijk toiletbezoek, leve de jetlag). Vandaag was wederom een volle dag. Eerst rustig opgestaan, daarna naar Akihabara, de technowijk van Tokyo. Wederom overal lampjes en kleuren. Volle elektronicawinkels met alles van de Power Rangers, Transformers, Pokemon, Nintendo en wat niet meer. Na wat Mario Karten in een arcadehal reisden we af naar Shibuya, de shoppingwijk van Tokyo. Daar liepen we over het drukste kruispunt van de wereld, aten we enorm goede sushi en dronken we koffie. Via Harajuku - een park waar de animecultuur welig tiert - wilden we terug naar het hostel, maar het park was al gesloten. Morgen weer een dag.

Nu hebben we net even de planning doorgenomen voor de komende weken. Daar hakken we morgen nog wat knopen over door. Met ons gaat het verder prima. We genieten van de stad en ervaren nog weinig moeilijke cultuurschokken. Wel valt ons een aantal dingen op. Zoals gezegd zijn Japanners enorm beleefd. Voor de metro staan kaders waarin mensen een wachtrij vormen om naar binnen te gaan. Tijdens spitsuur staan ze netjes over het hele perron in de rij om de roltrap op te mogen. Vergelijk dat eens met Utrecht CS tijdens spitsuur... Daarnaast verwonderen wij ons over het feit dat de Japanse cultuur enerzijds die enorme beleefdheid en terughoudendheid heeft, maar ondertussen overal de meest seksuele rare dingen te koop zijn. In de metro leest de gemiddelde Japanner doodgewoon vrij grove hentai (porno in stripvorm). Dit is zo moeilijk te rijmen met de beleefde Japanner. Wij vragen ons af: wanneer is die omslag gekomen? Wanneer begon Japan overal pikachu's af te beelden? Wanneer werd Tokyo een soort pretparadijs waar donkerte en stilte niet lijkt te bestaan?

Dat zijn de dingen die we tot dusver mee maken. Wij troubadouren rustig verder. Sayonara vanuit Tokyo!