Terug in de Tijd - van Tokyo naar Kyoto

Twee jaar terug was ik in Washington. Wat mij vooral is bijgebleven van de Amerikaanse hoofdstad is dat elk huis, elke steen en elke straat een memorial is voor iets of iemand. Om die reden zal Washington mij altijd bijblijven als de stad van de memorials. Nu ben ik in Kyoto en merk ik eenzelfde gevoel met slechts een kleine nuance: hier zijn de memorials tempels. Op elke straathoek zie je er wel een, de een wat groter dan de ander, maar ze zijn er. Vandaar dat ik Kyoto zal herinneren als de stad van de tempels. Ook niet zo gek, als je bedenkt dat het Japanse keizerrijk hier jarenlang haar hoofdstad had - maar daarover straks meer.

Want ik hoor u al denken, he, ze waren toch in Tokyo? Dat klopt! We verbleven in de huidige hoofdstad van Japan in het T-Tower Guesthouse, gelegen in de wijk Takadanobaba (nu al de tongbreker van de reis). Het hostel was opzich prima: we hadden bijna de complete onderverdieping van het huis tot onze beschikking, op een gedeelde wc en keuken na. Er waren slechts een paar kleine ' maar-en'.' Zo rook de keuken een beetje naar verse kakkerlakken en hadden we een wat eigenaardige hosteleigenaar genaamd Goro. Zijn belangrijkste zorg leek te zijn dat wij precies wisten hoeveel stofzuigers er in het hostel beschikbaar waren (dit leidde tot Oprah Winfrey-achtige taferelen: YOU GET A VACCUUM CLEANER, YOU GET A VACCUUM CLEANER!). Gek genoeg hebben we onze kamer uiteindelijk niet meer gestofzuigd.

Slapen deden we op redelijk harde bedden, maar ach, we waren in Tokyo! Na het schrijven van mijn laatste blog dook ik mijn bed in om woensdag pas laat op de ochtend wakker te worden. We waren door de wekker heen geslapen... Geen straf, eindelijk wat extra uurtjes slaap! De rest van de ochtend hebben we doorgebracht met het plannen van de rest van de reis. Ons schema is wat aangepast, vandaar dat we nu ook in Kyoto zitten. Na het doorhakken van enkele knopen besloten we om Tokyo weer in te trekken. Ditmaal met als bestemming het keizerlijk paleis en de bijbehorende tuinen. Toen we daar aankwamen begon het zowaar een beetje te miezeren. Eindelijk wat verkoeling, dachten we! Helaas. Regen in Tokyo is warm en klef (een beetje als het brood hier). Conclusie: nog meer zweet. We zijn soms bang dat we niet meer te herkennen zullen zijn als we weer landen in Nederland. We zweten zoveel dat er wel wat kilo's af zullen gaan.

Het keizerlijk paleis was mooi. Van een afstandje dan. Blijkbaar mag je het paleis niet in. De keizer komt slechts een paar dagen per jaar naar buiten om een korte toespraak te geven, that's it. Zijn vrouw is al helemaal nauwelijks van de partij. Zo stonden we bij de keizerlijke tuinen en konden we niet veel meer dan foto's schieten van het paleis. Geen probleem, we hebben een mooie wandeling door de tuinen gemaakt en weer de metro gepakt richting Harajuku.

Bij de wijk Harajuku ligt een park waarin een van Tokyo's meest beroemde tempels staat, te weten de Meiji Shrine, gebouwd in opdracht van de keizer Meiji (dat hadden jullie niet verwacht!). Deze tempel staat midden in het park. Bij de tempel lijkt het net alsof je ver buiten Tokyo staat. Geluid hoor je nauwelijks. Het is er rustig en vredig. Een echt zen-moment dus. Harajuku is naast de Meiji Shrine bekend om zijn jeugdcultuur. Jongeren gekleed als hun favoriete anime-karakter (cosplayers) verzamelen zich bij het park. Tenminste, dat staat in de reisboekjes. Wij hebben er geen kunnen spotten. Wel zagen we wat lolita's, nog zo' n stroming onder de Japanse jeugd. Google het maar eens, het is vrij apart.

Na het bezoek aan het park liepen we nietsvermoedend naar Harajuku Street. Blijkbaar is dit het mekka voor de Japanse tienermeisjes. Overal winkels met keiharde popmuziek, foto's van Japanse boybands, snoep en fotohokjes. Dat laatste intrigeerde ons en zo stonden we opeens in een kelder vol fotohokjes. Wij hebben ook even wat kiekjes laten schieten met als resultaat automatisch bewerkte foto's waarin we er uitzien als mangafiguurtjes. Suus als een popje, de rest als metromannen met lippenstift en een tien jaar jonger uiterlijk.

Na Harajuku was het tijd voor een andere Aziatische traditie: karoaoke. We reden met de metro naar Shinjuku en daar vonden we al snel een karaoketent. Na wat onhandige communicatie met de baliemedewerkers (ze spraken geen woord Engels, maar lachten wel telkens vriendelijk inclusief de woorden ' sorry, sorry'), hadden we een kamertje te pakken. Na een uur zingen was het weer welletjes en gingen we terug naar het hostel om ons voor te bereiden op de reis naar Kyoto. We hadden de volgende dag de trein rond een uur of 1 's middags. Niet zomaar een trein: de beroemde Shinkansen Bullettrain. De reis naar Kyoto was comfortabel en ging supersnel. Binnen twee uur en 38 minuten hadden we een afstand van 515 kilometer afgelegd. Zo waren we ineens in Kyoto. Even wat anders na de metropool super plus extra die Tokyo is. Even geen felle kleuren en lichtjes overal. Even geen muziekjes na het bereiken van een nieuw metrostation (Gefeliciteerd, u bent aangekomen op Akihabara!!!). Kyoto is wat Tokyo niet is. Kyoto is rustiger en milder. Tokyo is het heden van Japan en Kyoto is het verleden.

Dat hebben we vandaag, onze eerste volle dag in Kyoto wel ervaren. We hebben fietsen gehuurd en zijn door de stad gefietst naar twee beroemde tempels in Kyoto. Tempels zijn dus zogezegd overal. Volgens de reisboekjes moet je niet proberen alle tempels te zien in de stad: je hebt er een vol leven voor nodig. De eerste stop was Fushimi Inari-Taisha. Een geweldige tempel, gelegen op een bergrug. We hebben de berg beklommen en tijdens de tocht loop je door 2000 oranje poorten. Het bezoek duurde een uur of 2 in totaal en kostte veel energie, het was bloed- en bloedheet. Het was het waard. Na Fushimi reden we door naar Kiyomizu-dera, nog zo' n parel. We hadden echter een klein opstartprobleempje voor dat bezoek, want we waren ineens Suus kwijt. Ze reed iets achter ons met haar fiets en opeens zagen we haar nergens meer. Na een letterlijk verhitte zoekactie van een minuut of 15 vonden we haar terug bovenaan de tempel. Niks aan de hand. Kleine miscommunicatie. Eind goed al goed. Dat ze op dat moment geen telefoon, geld of wat dan ook bij zich had laten we even achterwege.

Ook Kiyomizu-dera was indrukwekkend. Prachtig uitzicht en mooi gelegen. De tempel was onze laatste trip van de dag. We fietsten terug naar onze fantastische Japanse fietsenverhuurder, die klaarstond met ijskoude doekjes om ons mee te verkoelen. Wat een held. Het was tijd om terug te gaan naar ons appartement in Kyoto, een beetje ten westen van het centrum. We zitten hier fantastisch. Met zijn vieren hebben we een verdieping in een appartementencomplex, vlakbij een groot winkelcentrum. Er zijn drie kamers met heerlijke bedden, we hebben een keuken, badkamer, wc, douche, wasmachine, bankje en tafeltje (met zitkussentjes natuurlijk, Japanse stijl) en zelfs een tv. Deze blog typ ik terwijl ik in een Japanse kimono bij zit te komen van het avondeten wat Remy gemaakt heeft: burgers! Suus heeft gisteren al kip met cashewnoten (Aziatische stijl) gemaakt. Conclusie: we hebben het in Kyoto tot nu toe meer dan top. Romar heeft enorm veel inspiratie opgedaan om zijn tuin te meubileren na het bezoek aan alle tempels. Penningmeester Remy is erg trots op het grapje ' spreid je Shinkansen' (die stiekem toch wel geestig is) en Suus is de fotografe. Ondertussen typ ik lekker door!

Het was een lang verhaal, maar voor nu is het klaar! Mijn excuses nog voor de spel- en taalfoutjes in de vorige blog. Ik wijt het maar aan de jetlag. Hopelijk is dat nu beter. Morgen staat Himeji Castle voor ons op de planning! Ik laat snel weer wat van me horen!

Sayonara, ook namens Suus, Romar en Remy!